Het eiland van deze ochtend stijgt steil en onverschrokken boven
de zachte lijnen van de stad uit. Altijd wordt Rome al vergeleken met een vrouw
die goed in haar vlees zit, een beetje moeder en een beetje hoer, gul in het
verwelkomen van haar kinderen en stiefkinderen tussen de borsten van haar
heuvels. Het is een goedmoedige, toegeeflijke omhelzing, die in korte tijd brandende
hartstochten bij withete geesten tempert. Hier wordt alles afgerond, levens
verbinden zich in een cirkel, in een paar dagen veranderen polemieken in gemoedelijke
klappen op schouders, vijandschappen in bedaard tafelgezelschap.
Het lichte op-en-neergaan, de zachte meanders van de rivier,
de barmhartige koepels, de pleinen die vrouwelijk uitgespreid liggen: het is
een landschap dat ontworpen is met een kompas en een vetpotlood, waar de
scherpe randjes worden uitgenodigd om zich bij te schaven en waar, om in rust
te leven, de meest scherpe waarheden worden uitgegumd. Hier zegt niemand ooit
nee, want men mag alles doen: scherven kan men, voordat ze definitief afbreken,
altijd weer lijmen, een telefoontje is genoeg, een oude schoolvriend en je zult
zien dat men een goede oplossing voor iedereen vindt. Het volstaat dat je niet
op strepen gaat staan, dat je niet de idioot uithangt.
En toch voelen we soms de drang naar een vastberaden breuk,
naar een beweging loodrecht omhoog in ons eentje die ons onttrekt aan de zuigende
warmte van omhelzingen en die onze gedachten in een ommezwaai bevrijdt. Het
beste om dan te doen is de scooter te pakken en de meest uitdagende steile
helling van de stad te trotseren, de legendarische K2, zo genoemd uit eerbiedig
ontzag dat wij stadsbewoners ervoor voelen. Wanneer men de tunnels van de Via
Olimpica heeft overleefd, bereikt men de verbreding boven bij het stadion. Rechts
roept bar Chalet de Dolomieten terug in onze gedachten, en de koepels die de
terrassen overdekken lijken ineens op tentjes van roekeloze bergbeklimmers en
hun sherpa’s. Een keer ademhalen en weg, omhoog over de adembenemende helling,
in de schaduw van dicht opeen staande bomen. Het is een snelle en intense erectie,
begeerte neemt toe, men voelt zich stoer, meter na meter groeit de trots dat we
eindelijk echte mannen zijn, alleen op de rotswand van onze gedachten, ver van
de moederjurken van de stad, weg van het verdorven kringetje waarin iedereen
elkaar als kinderen bij de hand vastpakt. Op de winderige en besneeuwde top
aangekomen lezen we op het straatnaambordje de echte naam van de dodelijke K2:
Via Edmondo De Amicis, en die lieve naam lijkt bespottelijk.
Marco Lodoli 2005.
Gevonden en bereden in augustus 2015.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten