De nacht zou het rijk van het onbestemde moeten zijn, het
moment waarop niet alleen vormen vervagen, maar ook onze positie waarin het daglicht
ons drukt. De duisternis zou ons moeten toestaan om een beetje uit onszelf te
stappen en anderen te ontmoeten, anderen van buiten het toneelstuk van overdag, waarin ieder van ons
zijn eigen voorgeschreven rol speelt. Helaas zijn ook deze uren
van vage vrijheid ingenomen door bedrijven, en zo gebeurt het dat we ons weemoedig
vreemdelingen voelen in cafés die afgeladen zijn met alleen voldane
ondernemers, met van de maatschappij losgescheurde alto’s, of met feestende gay’s
of met aspirant tangodansers of werkloze filmproducenten. Elke groep heeft zijn
eigen milieu om zorgvuldig te beschermen, zoals de pinguïns hun ijsschotsen
beschermen en de bijen hun korven. Maar gelukkig bestaan er nog vrijhavens waar
de pinguïn en de bij zij aan zij iets kunnen drinken. Bijvoorbeeld in Bar
Castellino aan Piazza Venezia, altijd geopend, maar die vooral ’s nachts rond
een uurtje of vier, vijf niemandsland wordt, eiland van de afgelopen dag en van
de dag die komen gaat; een meridiaan, overgestoken door de vele parallelle
bestaansvormen die sporen achterlaten in de stad. Hier komen de nachtbrakers en
de einzelgängers samen, zij die nog geen zin hebben om te slapen, zij die al
zijn opgestaan en zij die überhaupt nooit gaan slapen: kettingrokers wanhopig
op zoek naar sigaretten, studenten die jagen op het laatste nummer van de strip
‘Zagor’, transseksuelen en vuilnismannen met pauze, oude heren met hun incontinente
hond, glitterdames en mannen in smoking die terugkeren van een of ander feest,
zwervers, nog dorstige Polen, meisjes vol verlangen, Japanners die hun hotel
zijn ontvlucht, gebroken harten en verliefde koppels, verloren zielen. Castellino
biedt kortstondige beschutting aan iedereen, zoals ook de gescheurde mantel van
de Maagd Maria: en datgene dat ieder is, zij het heel groot of gering, wordt gewisseld
in de meer dan ongelooflijke gesprekken. Men begint te zeggen dat het wat
frisjes is en eindigt met de grootste systemen, men durft absurde
samenvattingen aan van het eigen leven en van het lot van de wereld, men
luistert naar ongehoorde gebeurtenissen, maakt gezamenlijke plannen en groet
elkaar voor altijd. In het hart van de nacht, in die bar worden de duizenden
angstbeelden van de dag een zuivere vertrouwdheid.
Marco Lodoli 2005.
Gevonden in 2009.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten