De ziel van onze stad is vloeibaar: schuimend snelt ze langs
de rivier die haar doorkruist, ze dringt door in de oude Romeinse thermen, ze
krult zich weelderig tussen het marmer van de gewaagde fonteinen en biedt zich bescheiden
aan uit zoveel gietijzeren neuzen in spetters op de stoep. Schoon en fris lest
het lekkere water van Rome de dorst van droge kelen, maakt een aanblik vrolijker
met zijn barokke capriolen en doet denken aan de tijd die wegvlucht, aangespoord
door de nieuwe tijd, in een eeuwige cirkel.
Het eiland van vandaag is een eenvoudige en gulle bron. Als
je je bevindt op piazza San Salvatore in Lauro, zo genoemd vanwege het
laurierbos dat vele eeuwen geleden hier welig tierde, zie je links van de kerk
die onlangs is gerestaureerd, in een nis in een muur het enige fonteintje voor
honden in de hele wereld. Het stamt uit 1579 en werd gewild door paus Gregorius
XIII: op dertig centimeter van de grond welt een barmhartig straaltje water op
uit de keel van een klein marmeren leeuwtje dat nu, geschuurd door de tijd en
mishandeld door de mensen, lijkt op een kale poedel. Een Latijnse inscriptie
vermeldt: “Zoals op de Campo Marzio een wolf, makker dan een lam, het
Maagdelijk Water verdeelt, zo giet op deze plek een leeuw, zachtmoediger dan
een jong geitje, uit z’n bek een golf helder water, waarvoor een Madonna
verantwoordelijk is.”
Het is mooi dat er in Rome een bron is die is gewijd aan de
ellendig brandende kelen van zoveel vagebonden die zwerven zonder hok of rust.
En als je je op een avond even ophoudt op dat plein, zul je misschien het geluk
hebben om een zwerfhond te zien die uit een steegje tevoorschijn komt en zich
begeeft naar dat stroompje van niets: en dan is het monumentje eindelijk
compleet, dorst en water, onbeweeglijk marmer en een staart kwispelend uit
dankbaarheid. En een gedachte gaat uit naar de laatste regels van Alonso e i visionari, de geweldige roman
van Anna Maria Ortese, gebaseerd op een figuur van een beest, half poema en
half verlopen hond, net zo weerloos en lichtend als Christus: “Het echte leven –
net als afspiegelingen op tv – bevindt zich nooit in onze kamers, maar elders. Laat
wie Puppy zoekt net zo turen in de nacht, in de stilte van de wereld; dat hij
hem niet roept, of alleen met zachte stem, maar dat hij altijd ervoor zorgt dat
hij het water in zijn bak ververst. Ook al laat hij zich niet zien, hij zal
komen.”
Marco Lodoli 2005.
Gevonden in 2013.
Gevonden in 2013.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten