92. De schoolboekenmarkt langs de Lungotevere (p. 99-100)

 "Heeft u een exemplaar van de Codini-Mazzanti-Rossi-Valdramini, deel 3, tweede druk voor de professionele scheikundige, maar dan wel de nieuwe editie, met rode kaft met een foto van een schoonheid in witte was en reageerbuisjes in haar hand, ik bedoel, niet die van 4 jaar geleden met blauwe kaft en atoomwolkpaddenstoel, heeft u die? Zeg me alstublieft dat u die heeft... En de Griekse en Latijnse grammatica van Merghini-Meregoni-Merenda voor het experimentele gymnasium, editie van Sapiens, hoeveel kost die?" Het lijkt wel de achtste cirkel van Dantes hel, vol moeders en studenten, die allemaal met uitgestoken handen hun boekenlijsten aanreiken, informeren, afdingen. We zijn op de Lungotevere tussen Piazza del Fante en Viale Mazzini, daar waar elk jaar rond de eerste dagen van september het eiland van de tweedehands schoolboekenmarkt verschijnt, een schuimend lint dat gedurende een paar maanden opduikt en vervolgens weer in het niets verdwijnt, zoals het eiland Ferdinandea dat in de zee lag voor Campanië en binnenkort verzwolgen wordt door de golven. Een oneindige rij busjes strekt zich uit langs de stoep en in elk busje zijn met enig geweld duizenden boeken gepropt: de lenigste mannetjes hupsen heen en weer tussen de stoep en die vierwielige grotten, ze verzamelen ieders wensen, verdwijnen in het halfduister en keren terug met de buit in hun handen of ze schudden hun hoofd. Als het boek er niet is, stellen ze hun klanten die gespannen staan te wachten in ieder geval gerust: "Ik regel het, maak-u zich nie druk, mevrouw, die Frattazzi-Lupi-Ruberti, daar kannik aankommen, zekerste weten, komm-u morgen of over twee weken maar trug..."
De tijden zijn voorbij dat het altijd dezelfde boeken waren, bijvoorbeeld Sapegno, Lamanna, hergebruikte en vettige exemplaren, met passages die zijn onderstreept door honderd verschillende handen, met pagina's die uit elkaar vallen en die men moest doorvertellen van de ene broer aan de andere, aan een neefje, aan een jongere vriend, in een geruststellende continuïteit. Nu veranderen ze de teksten elk jaar, ze nemen in aantal en diversiteit toe, ze vernieuwen om onduidelijke redenen de grafische uitvoeringen van de kaft, terwijl ze met hun ellebogen vechten om een marktaandeel. En zo wordt de Lungotevere de bibliotheek van het Bijbelse Babel, een plek van koortsachtig ongeduld, waar men moeizaam en voor een zo laag mogelijke prijs een zekere kennis najaagt die op zichzelf steeds vager wordt. In zekere zin is dit stukje straat een symbool van onze tijd, waarin woorden over elkaar heen buitelen en elkaar tegenspreken, een tijd waarin men niets meer begrijpt.


Marco Lodoli, 2005.

Nog niet gevonden.