È mestiere del vento alzare vele
ma noi possiamo scegliere il colore
schreef Silvia Bre in een mooi gedicht:
Het is de taak van de wind de zeilen te vullen
maar wij mogen de kleur ervan kiezen.
Deze verzen kwamen op in mijn gedachten toen ik langs Tor Tre Teste reed, want tussen de nieuwe en beetje anonieme flats verscheen plotseling voor m'n neus de grote kerk die door Richard Meier is ontworpen. De eerste blik erop beneemt je de adem, en je hart doet zonder te begrijpen wat het precies is een sprongetje van verwondering. Het is alsof een immens zeilschip zijn koers op zee is kwijtgeraakt en nu onze stad doorkruist: drie majestueuze zeilen, wit en bol, gevuld met een onzichtbare wind, laten onze fantasie reizen naar verre eilanden, naar avonturen met piraten en zeerovers, die we als kind zo leuk vonden. Het zijn zeilen, en het zijn ook enorme golven van een onstuimige zee, opspattend naar de azuurblauwe hemel van Rome. Erlangs lopen of onder die enorme golven staan is bijna angstaanjagend, het is alsof alles van het ene op het andere moment wel plotseling naar beneden moet denderen in het geweld van opspattende vloedgolven, in een verschrikkelijke scheepsramp. De drie zeilen zijn echter hartstikke stevig, zowel sterk en veilig in de storm van onze verbeelding als bij een lichte zucht van het Romeinse westenwindje, want hun kern is van gewapend beton en hun taak is het samenstellen van een nieuwe kerk, de Dives in Misericordia. Men kent de moderne kerken in de periferie wel: beledigende draken, aanfluitingen van zichtlijnen en materialen die lukraak zijn samengevoegd door een of andere waanzinnige architect die toestemming heeft gekregen om te doen wat hij wilde. Maar nu is het een heel ander verhaal. Deze drie zeilen zijn zo abstract en ongelooflijk, zo koninklijk dat ze ons met ogen open laten dromen. "De witte zeilen brengen ons naar een nieuwe wereld," schreef Richard Meier bij de presentatie van zijn ontwerp. Misschien is dat niet waar, want de wind waait waarheen hij maar wil: maar wij kunnen de kleur van de zeilen kiezen, "il loro verso, la gioia di resistere e che muove: en hun richting, de vreugde om weerstand te bieden en wat ons beweegt..."
Marco Lodoli 2005.
Nog niet gevonden.
'Isole. Guida vagabonda di Roma' werd geschreven door Marco Lodoli (2005). De isole, eilandjes, zijn verborgen plekjes in de Eeuwige Stad. Geregeld vertaal ik een isola uit het Italiaans, opdat ook Nederlandse vagebonden er in Rome naar kunnen zoeken. Vul rechtsonder bij 'follow by e-mail' je e-mailadres in of volg @isoleromane op twitter en blijf op de hoogte van het nieuwste 'eiland'. Hoe het ooit begon? http://isoleromane.blogspot.nl/2013/01/isole-guida-vagabonda-di-roma.html
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten