87. Via della Gatta (p. 94-95)

Dieren hebben geen nationaliteit en ook geen paspoort, ze behoren toe aan de hele wereld, aan de natuur, aan het leven: de enige uitzondering geldt misschien voor katten, want die behoren toe aan Rome. Wanneer we er eentje zien, gezeten in de zon op een mooie ruïne uit de oudheid of op de nog warme motorkap van een auto, zo lui, maar klaar om te reageren, zo onverschillig, maar zo alert op alles om zich heen, dan moeten we hem wel beschouwen als de perfecte inwoner van onze stad.
In Rome is er zelfs een straat naar een kat vernoemd, de Via della Gatta, tussen het Piazza del Collegio Romano en de Via del Plebescito: de naam is afgeleid van een marmeren beeldje van een poes, die naar de kroonlijst van de eerste verdieping van het Palazzo Grazioli is geklommen. In deze wijk lag ooit, lang geleden, de tempel van Isis en Serapis, Egyptische goden die, dankzij onze gebrekkige capaciteiten om alles in beslag te nemen en te transformeren, hartelijk werden opgenomen naast de goden van het Pantheon.
De enorme tempel werd gebouwd door de triumviri in 43 v. Chr. en stond vol obelisken, beelden van krokodillen en honden, van katten en zelfs apen, zodanig zelfs dat ook de naam van de Santo Stefano del Cacco, een klein kerkje in de wijk, is afgeleid van een van die sculpturen, een maffe makaak die terecht is gekomen in de Vaticaanse Musea. Tijdens het bewind van Augustus en Tiberius verviel de tempel tot een ruïne, werd gerestaureerd door Caligula, die een liefhebber was van oosterse pracht en praal, en werd uiteindelijk verwoest door een brand in 80 n. Chr.
Enfin, men weet hoe de geschiedenis is: de geschiedenis prijst en fakkelt af, vergroot en verdeelt, als een eeuwig draaiend rad. En hoe die je ook wendt of keert, ons mooie katje zit daarboven op die hoek en bekijkt van boven, met wijsheid en onverschilligheid, de dingen die komen en die na een tijdje ook weer gaan. Een oude legende vertelt dat het precieze punt waar zijn blik op valt een enorme schat herbergt: maar welk punt dat precies is, heeft nog niemand ontdekt, misschien omdat katten pupillen hebben die kijken naar het Elders.
Palazzo Grazioli is nu de zetel van Forza Italia, alsmede de woning van de Minister President, en laten we hopen dat we niet op een ochtend ontdekken dat op die kroonlijst, op de plek van onze zeer geliefde poes, beschermster van alle zwervers van Rome, een vergulde en ver-Milaanste televisiekat zit.


Marco Lodoli 2005.

Gevonden, maar de foto's kwijt.