dinsdag 17 maart 2020

91. De oostelijke ringweg door San Lorenzo (p. 98-99)

Met dynamiet, nitroglycerine of TNT, of met bulldozers of met een stalen kogel misschien: hoe ze het ook zullen doen, ik zweer dat ik een plekje zal zoeken op de eerste rij, nou ja, voor m'n eigen veiligheid op de tweede rij misschien, en zal genieten van het spektakel wanneer dat lelijke viaduct met één klap met de grond gelijk wordt gemaakt. Al jaren discussieert men over het neerhalen van die dikke darm van gewapend beton, die likt aan de ramen van de palazzi van San Lorenzo; krijgszuchtige kreten geschreven in zwarte verf prijzen het idee dat dit gedrocht gedood gaat worden, en ik geloof dat er nu een serieus plan ligt om het te vervangen met een aangenamere en schonere weg. Ik herhaal: ik klap in m'n handen voor de dreun die gerechtigheid zal brengen, ik zal de hand schudden van de man die de hendel naar beneden heeft gedrukt, ik zal proosten met de bewoners van de wijk die eindelijk bevrijd zullen zijn van deze draak, maar... maar toch, en vergeef me mijn egoïsme, ik moet toegeven dat het prachtig is om op bepaalde zomernachten met een vespa over dat viaduct te rijden: ik vraag vergiffenis aan iedereen die elk uur vloekt op het geraas van het verkeer dat hun vensterbanken schampt, aan wie gedoemd is in de slaapkamer de uitlaatgassen in te ademen, maar op een sterrennacht naar boven rijden en dat dan het verkeer bijna verdwenen is, is een geweldige ervaring. Wanneer je de oprit van het viaduct oprijdt aan de kant van Verrano word je bijna de hemel in gelanceerd, zoals de levende kanonskogel die werd bezongen door Di Gregori, en van daarboven lijkt de stad een vallei die doorspekt wordt door lichtjes en oogverblindende schoonheid: in een ogenblik bewonderen we de immense beelden op de top van de Sint-Jan van Lateranen, de vreemde Venetiaans-aandoende kerktoren van San Lorenzo, het hemelse parallellepipedum van ex-Pantanella, de Porta Maggiore, de verre heuvels van de Castelli Romani, en beneden schitteren de rangeerterreinen en de rails die treinen naar Termini loodsen: het lijkt wel een enorme maquette, bedacht door een eenzame jongen die zijn tijd doorbrengt met het beheer van wissels en beveiligde spoorwegovergangen, en met het toevoegen van huisjes die hij bij elke verjaardag cadeau krijgt.
De vlucht duurt slechts een kleine minuut, maar is een ervaring die je blik en hart verruimt. De stad slaapt, we zijn een beetje dronken door dat ene biertje te veel dat we dronken in gezelschap van vrienden, de lucht streelt je ogen en je gedachten worden minder zwaar. De afdaling brengt ons bruusk terug op aarde, terug in de nauwe straten van het leven.

Marco Lodoli 2005.

Nog niet gevonden.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten