vrijdag 13 maart 2020

89. Het bruggetje over de Aniene (p. 96-97)

Bruggen bieden je een uitweg uit moeilijkheden, zorgen ervoor dat je met enige intelligentie een hindernis overwint, maar verbinden ook verre werelden, scheppen nieuwe verdragen en vriendschappen: hoeveel symbolische waarde ligt verscholen in elke brug ter wereld, en hoeveel bijzondere bruggen telt onze stad! Soms lopen we een extra blokje om, alleen maar om over onze favoriete brug te kunnen wandelen, want wanneer we de rivier en de wereld van precies die plek kunnen bezien, voelen we ons een beetje beter. De Pietro Nenni-brug is mijn favoriet, de brug waarover de metro rijdt: ik vind het leuk dat de treinen langs me heen ratelen, terwijl ik kijk naar de kalme bootjes op de Tiber. En natuurlijk houd ik van de Ponte Milvio, die goeie oude reus, en de brug bij de Engelenbucht, zo vol vleugels dat hij lijkt te kunnen wegvliegen, en de kromgebogen Ponte Sisto - alsof ie aan scoliosis lijdt - en zelfs van de Palatino-brug, ook wel de Engelse brug genoemd omdat het verkeer er tegen de rijrichting in stroomt.
Maar ik zou jullie willen vergezellen naar een bruggetje dat op het oude tracé van de Via Nomentana ligt en dat in een paar passen het stroompje van de Aniene overspant: niet alle Romeinen kennen het, en dat is jammer, want de brug is statig en romantisch als een vergeelde print. Vandaag ken ik hem van alle Romeinse bruggen de eerste plaats toe, en de andere bruggen moeten zich dat maar niet aantrekken. Auto's en vespa's ranselden hem tot voor kort af met hun onverschilligheid, hij leek een ruïne die was voorbestemd om in te storten, maar nu is hij perfect gerestaureerd en een ketting belemmert de razernij van motoren. De geschiedenis heeft hem duizenden keren verwoest en opnieuw opgebouwd: in mythologische tijden liep Hercules eroverheen om zijn kostbare kuddes elders te brengen, daarna werd het bruggetje gesloopt door Totilas, de koning van de Goten, en herbouwd door Justinianus, verbeterd door paus Hadrianus I in 772 en vele eeuwen later door paus Nicolaas V, en vervolgens werd het verwoest door de Fransen om de bliksemaanvallen van de troepen van Garibaldi te vertragen, en daarna weer opnieuw opgebouwd. Iedereen heeft er wat van afgehaald en er iets aan toegevoegd, als een zandkasteel dat door de golven wordt aangetast en met de hand wordt versterkt, als in een gevecht zonder einde. Nu lijkt het een beetje op een huiskamer vol vensters en wind, en op de gang van een burcht, en op de glacis ervan, maar dan op een pretpark-manier. Hij ligt uitgestrekt tussen een groot groen veld en een groepje oude junks die proberen te overleven aan de oevers van het leven, terwijl onder de brug de Aniene schuimt, begroet, vergeet.


Marco Lodoli, 2005.

Gevonden in 2010.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten