In Don Quichot belooft de edele en onsamenhangende hidalgo
aan Sancho Panza als beloning voor zijn grote trouw het bestuur van een eiland:
voor even wordt de belofte verwezenlijkt, maar het is een eiland zonder zee,
een droog eiland: een eenvoudig dorp. In wezen zijn ook deze Romeinse eilandjes
zo, uitgeknipt in het lichaam van de stad, waardevolle plekjes die alleen
omgeven worden door de razende oceaan vol afleiding. Wanneer we ons inschepen
op onze scooter hebben we echt de indruk dat we op een mooie en onbekende plek
zijn, alsof we ons op een mysterieus eiland bevinden, en dat we voor een paar
minuten de denkbeeldige gouverneurs ervan kunnen zijn.
Een plek van dien aard is het wijkje van Vigna Mangani,
teruggetrokken op een heuvel boven Via di Pietralata, aan de oever van de
Aniene. Het is niet gemakkelijk te vinden, want het is een schuchter en
verborgen plekje, met de wereld verbonden door alleen kort en kronkelig
weggetje omhoog. Het is op zichzelf gericht, stoort niet en wil niet worden
gestoord, het bewaakt met charme zijn rust. Er liggen zoveel lage huisjes met
hun binnenhofje of tuintje verstrooid over steegjes die plattelandspaadjes
lijken. De bewoners kennen elkaar allemaal, velen zijn hier geboren, in een arcadische
tijd waarin taveernes en bakkers waren, wijngaarden en kuddes. De spoorlijn
loopt vlakbij, maar het lijkt wel of de treinen welopgevoed langzamer rijden om
niet te veel herrie te maken. Op het centrale pleintje staat een kerk. Al zo
vaak hebben we over onze verbazingwekkende barokke kerken verteld, boordevol
met koorddansengelen en evenwichtschristussen om twee neologismen te gebruiken,
waarvan ik hoop dat de meest hartstochtelijke katholieken ze zullen accepteren.
Maar dit armoedige bakstenen kerkje is net zo mooi, en misschien nodigt het
meer dan haar zeer opgedofte zusterkerken uit voor meditatie en vredige stilte.
De Santa Maria delle Grazie is waarschijnlijk de Assepoester van de Romeinse
kerken: in een zijvleugel bevindt zich een timmermanswerkplaats dat het kerkje
nog nederiger en nog vromer maakt. Op een hoek van het pleintje gluurt een
pizzeria, die wereldkampioen spaarzaamheid is: op houten borden eet men voor
zeven euro een puike pizza en drink je een lekker biertje. Kortom, bij Vigna Mangani
kuiert de tijd met een zachtaardige en eerlijke pas, hiervandaan lijkt de stad
slechts het relaas van een gek.
Marco Lodoli 2005.
Gevonden in augustus 2015.
Gevonden in augustus 2015.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten