Laten we over de 122 treden van de Ara Coeli naar boven
klauteren, tot aan de top van de heuvel. De klim beneemt ons de adem en ontlokt ons een enkele vloek, omdat we ons met al dat overgewicht van te zware mensen
kastijden: maar het is gelukt, het is gelukt! Voorovergebogen komen we op adem
en we gaan de kerk binnen. Rechts is een kapel die op schitterende wijze is
voorzien van fresco’s van Pinturicchio; aan de linkerkant de kerststal met de
kopie van het beroemde Kindeke versierd met juwelen dat een paar jaar geleden
achterover werd gedrukt: we werpen er toch maar een blik op, we prijzen het
hartstochtelijk, maar dan schieten we recht op ons doel af, naar de linkerhoek
bij het altaar.
Daar, gehuld in de schaduw, wacht ons het grootste en meest
belachelijke obesitasmonument dat ooit is gemaakt, een beeld dat nogal wat
eeuwen vooruitloopt op de zeer grappige vetzakken van Botero. Dit is een
beeldhouwwerk uit 1520, een werk van een zekere Domenico Aimo, en het stelt
paus Leo X voor. Heeft ergernis of onkunde de beitel van de kunstenaar doen
bewegen? Hoe is het mogelijk dat in de tijd waarin hij regeerde, tegengesteld
aan het schoonheidsideaal en het idee van harmonie, in het Rome van Rafaël en
Bramante, de paus zich liet vereeuwigen als een onsterfelijke dikzak, een
weegschaalwanhopige, een vat lichaamsvet in marmer? Leo X was, behalve nepotistisch,
konkelaar en handelaar in aflaten, ook een oprecht beschermer van schoonheid,
hij kende en hielp de besten onder de kunstenaars en schrijvers: waarom keurde
hij het dan goed om te worden afgebeeld als een onbedwingbare en dikhuidige
lobbes? Een antwoord is er niet, maar dit lelijke beeld roept bij ons een
glimlach op en helpt ons eraan te denken, ondanks de richtlijnen van
gezondheidsfreaks, hoe aangenaam het is om ons af en toe te onttrekken aan de
onverdraaglijke lichtzinnigheid van het bestaan, te vluchten in een trattoria
en zonder berouw achteraf extra kilo’s op onze taille toe te voegen.
Marco Lodoli 2005.
Gevonden in 2011.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten