Een van de tempels van de huidige tijdgeest – een plaats
overal identiek, vaderland zonder vlag, meelijwekkend niemandsland – is de
Autogrill. Kinderen die de ruimtes, overladen met knuffels en chocoladerepen,
ballen en snoepkettingen, adoreren, stropen de gangen af op jacht naar
mini-shopping-orgasmes” zoals Andrea Zanzotto ze noemt. Maar de Autogrill valt
ook in de smaak bij volwassenen, die een minuut lang de spanning van de reis
achter zich laten en beschutting vinden tegen die gemetalliseerde desks waar
niemand je herkent en niemand je vragen stelt.
In de Autogrill hoeven we nergens rekening mee te houden, de
caissière vindt nooit dat we ouder zijn geworden of dat we nerveus zijn, voor
even zijn we alleen mensen die zich hebben losgemaakt van de verkeersstroom om
naar adem te happen. We kopen de krant en misschien ook een lootje, want we
weten dat men daar miljardairslotjes verkoopt en dat we nooit zullen worden
herkend.
Ook Rome bezit nu zijn goede oude Autogrills, en heeft ze
als rivierhavens gerangschikt aan de Grande Raccordo, onze Ganges. Die ene waar
ik elke ochtend stop, heet Casilina Interna en is bijzonder gelijk aan alle
andere. Voor de toog wisselen honderden mensen elkaar af, ieder vraagt naar zijn
eigen koffie, slaan hem achterover en verdwijnen weer. Evengoed is het
interessant om in die vluchtige momenten te ontdekken in welke mate elk
individu kind is van zijn verlangens, van zijn meest persoonlijke neigingen.
Een caffé lungo, vraagt de heer rechts; beetje melk erbij, vraagt een ander; in
een glas, met schuim, verlangt de derde. Het is een catalogus vol verschillen:
een caffé corretto met anijslikeur of sambuca, met koude of kokende melk, in
een grote mok, heel erg sterk, een dubbele, een tripel, met gerst, met melk
apart, met veel suiker, zonder suiker, met een zoetje; en verder zijn er
oneindig veel varianten op cappuccino en cafféllatte, als een heel breekbaar maar
onschendbaar evenwicht om te verdedigen, op het gevaar van ruzies en
afwijzingen af. In wezen ontdekt men op de bodem van elk kopje ene
persoonlijkheid, een leven dat beweert niet verward of gelijkmatig te zijn. Om
7 uur ’s ochtends ontdekken we in elke anonieme Autogrill van de wereld in
hoeverre we allemaal gelijk zijn, en in hoeverre we onverzettelijk verschillend
zijn.
Marco Lodoli 2005.
Gevonden in 2013.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten