Piazza dei Cinquecento is een open plek waar iedereen
langskomt en verder gaat: mensen rennen met hun koffer in de hand naar het
station, of ze zijn net aangekomen en snellen weg in een bus of taxi, en het
leven deelt zich op in alle richtingen. In die chaos is er geen tijd om te
blijven staan om rond te kijken. Sinds een jaar heeft zich echter, op de stoep
midden op het plein, de Obelisk van Licht vastgepind, een nogal hoge zuil van
aluminium en doorzichtig plastic die, gericht naar de hemel, uitloopt in een
punt. Ook zij die net de trein hebben gemist kunnen niet eventjes een blik
werpen op dat puntige stuk speelgoed dat zich vult met wisselende kleuren en
dat doet denken aan een raket, ready for take-off. Wat is het, waar dient het voor, wat
zijn die nummers die op zijn zijpanelen verschijnen?
Om er iets van te begrijpen moeten we dichterbij komen en de
zinnen die op de basis zijn gegraveerd lezen. “Bestaat er een mogelijkheid
dat de mens zich kan bevrijden van het noodlot van de oorlog? Het beantwoorden
van deze vraag is een kwestie van leven en dood geworden voor de samenleving
zoals wij die kennen”: het zijn woorden die komen uit een brief die Einstein
aan Freud schreef in ’32, en daarnaast staat een gedachte van Johannes Paulus
II over vrede en andere ideeën van dezelfde aard. Nadat we het lang bestudeerd
hebben, vermoeden we dat de Obelisk van Licht de taak heeft om aan de stad “het
afnemende aantal megatonners, die nog actief zijn op basis van de
verwachtingspatronen genoemd in de internationale akkoorden, Start I en Start
II” aan te geven. Nu zijn het nog 13726 atoombommen die ons bedreigen, maar het
aantal zou moeten dalen.
Onverschillig over het lot van de mensheid lopen
uitgemergelde jongemannen rond de obelisk die steeds maar vragen: “Hedde gij unnen
euro voor ‘n broodje?” Maar eentje die qua aanblik er wat minder slecht aan toe
is, zegt me: “Dees is ‘t monument veur ‘t onbekende gif, ziede gij nie da da ‘n
injectiespuit is? Kèk, dees is ons monument.” Het is waar, het lijkt precies
op een enorme spuit die vol zit met verdovende middelen! “O, ziede gij da
cijfer hier? Da bennen wij, elke ochtend spat d’r inne uit elkaar en die wissen
hun dan oit, da motte geleuve, en gif me nou unnen euro, want mergen wissen hun
mèn misschien ôk oit.”'
Marco Lodoli 2005.
Inmiddels ontmanteld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten