58. De moskee op Monte Antenne (p. 63-64)

In een of ander hoekje in ons brein, eeuwenlang ingesleten en gevoed door angst en wantrouwen weergalmt nog altijd de kreet: "Mama, de Turken!!" In de confrontatie met islamitische bootvluchtelingen in onze stad bewegen we ons nog altijd met omzichtigheid en achterdocht, bijna vrezend voor verborgen kromzwaarden, brute religieuze fanatici en de wreedheid van woeste Saladins. Een betere manier om deze angst uit te wissen en misschien zelfs een beetje vertrouwd te raken met de moslimcultuur is op vrijdag, de dag van gebed, naar de nieuwe moskee onder het neerhangende groen van Monte Antenne te lopen. Onder de omheiningsmuur ontwart zich als een karavaan een marktje, als de kleine broer van de vele rumoerige bazaars die de islamitische landen kleur en geur geven, van Tangiers tot Peshawar, van Istanbul tot Samarkand. In de kraampjes verkoopt men stoffen vol arabesken en zachte muiltjes, poten vol augurken en bossen muntblaadjes voor de thee, muziekcassettes en religieuze boeken, trainingspakken en kaftans, parfums, parasols en chadors, terwijl zowat overal aan grote cilinders vlees wordt geroosterd, waarvan stukken worden afgesneden om ronde stukken brood mee te vullen, waarin allen met smaal de tanden zetten.

Hier komen moslims samen, afkomstig uit vele verschillende landen, ze zijn getint en zwart en blank en met amandelvormige ogen, en onder elkaar leggen ze contact, maken ze ruzie en maken ze lol in de enige taal die allen ten minste een beetje spreken, het Italiaans, en zelfs een bizar Romeins dialect. Hier luistert men naar boeiende verhalen en valt er veel te leren. Tijdens de handel kan men discussiëren over de situatie in Palestina met een jonge vluchteling, die graag vertelt over de rechten van zijn volk, die ons foto's laat zien van zijn huis en zweert slechts te willen vechten voor een rechtvaardige vrede; of met een bebaarde man, die exemplaren van de Koran verkoopt en die, terwijl hij vol affectie zijn jonge dochtertje knuffelt, ons de ware rol van vrouwen binnen de Islam uitlegt. En zo, terwijl we een bijzonder hoofddeksel proberen, hemelsblauw met gouden borduursel, raken we in gesprek en slaan we elkaar op de schouder en merken we dat deze mensen geen onbekenden zijn om bang voor te zijn, maar mensen, verward in de wereld, mensen van Rome.


Marco Lodoli 2005.

Gevonden in 2015.