55. De tijdschriftenwand van La Feltrinelli in de Via Orlando (p. 60-61)

We lezen elke dag, begrijpen weinig maar maken ons enorm druk, dat de wereld aan het veranderen is in een grote supermarkt geleid door vier of vijf bedrijven die vanuit de top van een wolkenkrabber de wetten en prijzen bepalen. Oude culturen en waardevolle alpenkaasjes, afgelegen dialecten en authentieke levensstijlen lopen het risico uitgewist te worden door een monocultuur die glimlachend efficiëntie en hygiëne, entertainment voor de massa en gecontroleerd en vreemd voedsel aanbiedt. We hebben de indruk dat zelfs ons land uitglijdt over dat gladde en geplastificeerde blad waarop woorden als succes, geld, en professionaliteit schreeuwen. Ook daarom vrezen we de uitslag van de volgende verkiezingen, die de laatste stap zouden kunnen zijn op weg naar het steriliseren van de geest. De schaaf en het schuurpapier zijn allang aan het werk, een harde hand erover en alles wordt gladgeschaafd.
Maar gelukkig produceert de menselijke aard altijd enthousiaste, misschien onzekere maar oprechte, kleine maar levendige illusies. Het symbool van dit alles is onze klaagmuur: het is die wand die we vinden in de betere boekhandel, zoals bijvoorbeeld in de Feltrinelli aan de Via Orlando, daar waar de duizenden tijdschriften die elke maand in Italië worden gedrukt, in rijen gerangschikt staan. Niet alleen de kleurige en verleidelijke exemplaren die we vinden in de kiosk: het gaat om semi-illegale bladen, geproduceerd met bloed en zweet van iemand die erin schrijft en erin gelooft, bundeltjes tijdschriften de drie jaar of een seizoen bestaan, die worden opgedoekt en weer nieuw leven ingeblazen krijgen en niet willen sterven. Ze hangen een beetje voorover als bloemen die al verwelken, iemand pakt ze, leest een pagina, zet ze terug. Het zijn zeldzame en bijzondere magazines die gaan over poëzie of over anarchie, over dans en film, over boeddhisme of tuinieren, buitenaards leven of de regionale keuken, over dromen en over niets. Achter elk van hen beeld ik me talloze vergaderingen voor van gepassioneerde mensen, die teksten en opmaak kiezen, die ruziën over een kleur of over een onderschrift, en vervolgens samen ergens gaan eten om verder te discussiëren en te hopen dat dit nummer beter is dan het vorige, en dat iemand het misschien opvalt. Vanuit deze vergeten wand toont zich een Italië waarmee niemand zich bezig houdt, een nieuwsgierig en vrij land. 


Marco Lodoli 2005.

Gevonden in 2007 (maar viel een beetje tegen...)