In de klassieke oudheid hing het leven aan een gesponnen
draad, afgemeten en afgesneden door de drie Moiren – Klotho, Lachesis en
Atropos – beschermsters van het lot van de mens. Schilderijen en bas-reliëfs geven
hen weer terwijl ze zich concentreren op hun spoel en op de tijd, als
goddelijke naaisters. Ik moet aan hen denken, elke keer als ik over de Via
della Fontanella Borghese rijd waar deze drie dames eeuwig gericht zijn op hun
naald en draad, tussen bergen kleding en textiel. Het winkeltje is herkenbaar
door een bescheiden uithangbord waarop “onzichtbaar verstelwerk” staat te
lezen, en het bestaat al sinds de vroege jaren ’60, en misschien ook al eerder,
misschien wel altijd al.
Die dames hebben het benodigde geduld en kunstvaardigheid om
welk gat of welke scheur dan ook te repareren, om die plek waar alleen leegte
is weer op te vullen. In de wereld die produceert, ruïneert en wegwerpt, zijn
zij de Vestalinnen van continuïteit en oplossingen. Ze maken iets onzichtbaars,
ze maken dus het toppunt van pracht. Wie zijn mooie jurk heeft geruïneerd met
de peuk van een sigaret of met een houten haak mag nog hopen dat alles weer
wordt zoals eerst, dat als door een wonder de ramp verdwijnt, onzichtbaar
wordt.
Andrea Zanzotto benadrukte dat een dichter de leegte die in
de wereld bestaat moet herstellen door middel van het weven van verzen, “want
in het begin was er leegte, ontkenning.” De verstelsters van de Via della
Fontanella Borghese doen hetzelfde werk; gebogen naar het vaste licht van een
lamp brengen ze met hun geconcentreerde blikken en vlijtige naalden een stuk
stof weer in perfecte staat.
Een paar meter verderop, langs de Via del Corso en de
gebouwen van de politiek duwt en trekt de wereld, schreeuwt die vanuit de
etalages en banken, eist en dringt zich op, en vaak verscheuren overdreven
verlangens de stof van het leven. Hier heerst echter overal kalmte, toewijding
en zorg. Het is een werk zonder einde, jacks, lakens, bloezen en broeken
stapelen zich op als gewonden in een veldhospitaal en er komen er steeds meer
bij. De dichter probeert met woorden ver uit elkaar liggende stroken weer bij
elkaar te brengen, de schade aan het leven te herstellen, en de drie dames
naaien onophoudelijk. Hun werk heeft dezelfde betekenis als elke kunst, die op
het hoogtepunt van zijn vermogen verdwijnt om zijn plek na te laten aan de
flinterdunne gratie van perfectie.
Marco Lodoli 2005.
Inmiddels is de winkel gesloten.
Iedere keer weer spannend een impresssie te lezen. Inmiddels heb ik ook het boekje gekocht. Fijn om dan ook weer de tekst te begrijpen met je vertaling. Alle goeds en bovenal: doorgaan!
BeantwoordenVerwijderenDank je wel voor je leuke bericht! Door de laatste loodjes van het schooljaar loop ik een beetje achter; er liggen alweer drie stukjes klaar om uitgetikt te worden. Er komt dus weer wat aan! Coming up: het lelijkste beeld van de renaissance, gemaakt door ... dat lees je binnenkort!
BeantwoordenVerwijderen