52. Popart (p. 57-58)

De popart probeerde producten van massaconsumptie te isoleren door ze uit hun dagelijkse context te halen - de stellingen uit de supermarkt, stripboeken, reclameborden - en ze als nieuwe iconen of als bizarre totems aan de verbaasde blikken van de mensen te presenteren. Het Campbell-soepblikje van Andy Warhol of de vignetten van Liechtenstein zijn het symbool geworden van een kunst die zich niet wilde ophijsen naar het verhevene, die zich noch wilde storten in de duisternis, maar die tevreden was om op het geëmailleerde oppervlak van een wereld te bewegen, die bestaat uit goederen en onbewustheden. Ook Rome had zijn seizoen van pop artists, Schifano, Tano Festa, Angeli, die een poging deden om dit idee, dat uit de Verenigde Staten kwam, aan onze realiteit aan te passen. Er kwamen werken uit voort die veel of weinig in de smaak vielen (bij mij bijvoorbeeld weinig), maar die nu een vaste plek hebben gekregen in musea en encyclopedieën. 

Niettemin stond het grootste en meest onbedoelde monument van de Italiaanse popart aan de Raccordo Anulare, en elke keer als ik het zag gaf het me een goed humeur. Veel Romeinen herinneren zich ongetwijfeld de gigantische fles vruchtensap, misschien gemaakt van perziken of van abrikozen, de fles die zich op een onwaarschijnlijke manier oprichtte langs de snelweg. Ik meen dat het daar was neergezet om reclame te maken voor een bekend merk, en toch was het ook een obelisk van een nieuwe maatschappij, de onze, die buiten alle proporties voortdendert en consumeert. En het was ook een aardig spelletje, dat de kinderen ontzettend leuk vonden: "Wat is het?" vroegen ze ongelovig en daarbij lieten ze hun fantasie de vrije loop: de ene keer was het het tussendoortje van Polyfemos geweest, een andere keer was het de mama van alle flesjes vruchtensap en ondertussen reed de auto verder en werd de grote fles een legende.

Meedogenloos veranderen de tijden en veranderen de producten en nu staat op de plek van die vrolijk gekleurde megafles een enorm parallellepipedum, een grote kopie van dozen waarin een rietje is gestoken om mierzoet spul uit te drinken.. Klopt, het is ook een maf ding, maar het verbaast ons niet meer, de kinderen kijken ernaar en zeggen niets, de auto's rijden eraan voorbij en niemand glimlacht meer. Kortom: geef ons de grote fles terug, we willen weer echte popart. 

Marco Lodoli 2005.

Gevonden in 2013.