De laatste jaren is de achting voor anonieme ruimtes zonder onderscheidende kenmerken, die allemaal gelijk aan elkaar zijn in de hele wereld, buitenproportioneel gegroeid. De snelwegen, motels, vliegvelden, speelhallen, de restaurants van McDonald’s lijken wel plekken waar een mensheid huist die geen huis of tradities meer kent. Omdat we kijken naar videoclips en films nemen we het gedrag van mannen en vrouwen aan die elkaar ontmoeten en verliezen op de roltrappen van een warenhuis of in de gangen van een supermarkt, van New York tot Tokyo, van Milaan tot Berlijn. We zijn kinderen van een en dezelfde mensenmassa en de pas aangelegde pleinen waarop we leven herhalen zich saai in een reeks spiegels: tussen hier en daar is er geen onderscheid, slechts een vlak ontheemd gevoel absorbeert de verschillen. Het lijkt wel of dezelfde hand alle autogrills van het Westelijk Halfrond heeft ontworpen, en misschien heeft die hand ook wel al die ontelbare panini gesmeerd die daar allemaal gelijk aan de ander naast elkaar liggen uitgestald onder de toonbanken van staal. Ook onze eigen levensgeschiedenis loopt het angstaanjagende risico veel te lijken op die van een willekeurig ander persoon. Daarom staat het me wel aan om als eiland een Romeins benzinestation aan te wijzen dat lijkt op een archeologische vondst, het product van een tijdperk waarin de dingen misschien nog iets fantastisch voorstelden en deden alsof ze een eigen identiteit hadden. Komen we de stad in via de Flaminia, voorbij de buurt van de Rai en de tweesprong bij Tor di Quinto, vinden we rechts een wit met blauw benzinestation met zijn mooie maar kleine bar en zijn schuimende wasstraat. Het lijkt op een grote deken van gewapend beton, of op een gigantische broodrooster, z’n deksel-afdak omhooggehouden door vier golven die zich oprichten en weer laten zakken. Als er we stoppen voor een volle tank kunnen we ons gemakkelijk Gassman en Trintignant in hun mythische spider voor de geest halen, en in de bar de sympathieke bedriegers uit de film Bidone van Fellini, bezig om een of ander oplichtingzaakje op te zetten. Het lijkt wel alsof die liters brandstof ons zullen brengen naar de Kursaal bij Ostia of onder een rieten afdakje van een of ander restaurantje uit de jaren ’60 aan de Tyrrheense kust. Omdat het zo mooi is en verhaalt over zoveel vrijheid zou dit benzinestationnetje beschermd moeten worden als een monument, als een uitzondering, die lacht om alle regels.
Marco Lodoli 2005.
Niet gevonden, zelfs niet met Google Earth; of het moet deze zijn maar dan inmiddels in andere kleuren vanwege een overname...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten