Hoe moeilijk is het geworden om je vrienden te ontmoeten!
De stad lijkt wel een slagveld, waar niet doorheen te komen is, een blokkade van trillend
blik-op-wielen en van een slecht humeur dat
uitnodigt om daar te blijven waar men is, in z’n eigen wijk, in z’n eigen blok,
op z’n eigen plekje.
Als je vertrekt voor een afspraak, dan kom je per definitie veel te laat, compleet gaar gestoofd door de stroom van auto’s waarvan je een punthoofd krijgt, en je hebt zelfs al spijt van dat spontane idee om die vage vriend die je al zolang niet meer gezien had te ontmoeten in een bar. En zo gaat de tijd voorbij en misschien ligt de schuld daarvan niet bij die kluwen van blik en smog die ons verstikt, maar verhindert het leven zelf ons om in alle rust wat te kletsen over koetjes en kalfjes met een dierbaar persoon: ieder van ons heeft duizend dingen te doen, en de afspraak wordt uitgesteld, opgeschoven naar de volgende week of een maand later of het komende jaar – het komt wel weer wanneer we een beetje tijd hebben om aan onszelf te besteden. Het eindigt ermee dat we elkaar definitief uit het oog verliezen of toevallig een keer ontmoeten, op straat in het centrum of bij een feest, in verlegenheid gebracht dat we niet in staat waren om een ontmoeting echt te willen. Het zijn ontmoetingen die een voorbode zijn van de definitieve scheiding.
Daarom is het eiland van vandaag gewijd aan de Onfeilbare Afspraak, in de bocht waar al duizenden jaren – onvermijdelijk en liefdevol – de Aniene en de Tiber een paar worden. Het is een mooi en verborgen plekje, perfect voor een heimelijke ontmoeting. Je hoeft alleen maar de Ponte Milvio achter je te laten, de Viale di Tor di Quinto te volgen tot aan het viaduct van het Olympisch Stadion en meteen daarna een straatje rechts in te schieten. Je moet voorbij een veld met nomaden en tien sportvelden om bij de tennisclub Le Mirage uit te komen. We betreden discreet het terrein en rukken op naar het restaurant dat uitzicht biedt op de rivier: de zoektocht eindigt niet hier, want we gaan nog een glazen deur door en over een verzorgd grasveldje en dan moeten we over een houten reling leunen. Daarvandaan zien we de twee rivieren eendrachtig hun water mengen, vandaag zoals altijd, seconde na seconde, gezwollen of half opgedroogd, misschien troebel en schuimbekkend zoals wij, maar meer dan wij trouw aan het respecteren van een verplichting. En met uitzicht op deze ontmoeting drinken we een kop koffie, misschien wel in gezelschap van een oude vriend, zoekend naar woorden.
Als je vertrekt voor een afspraak, dan kom je per definitie veel te laat, compleet gaar gestoofd door de stroom van auto’s waarvan je een punthoofd krijgt, en je hebt zelfs al spijt van dat spontane idee om die vage vriend die je al zolang niet meer gezien had te ontmoeten in een bar. En zo gaat de tijd voorbij en misschien ligt de schuld daarvan niet bij die kluwen van blik en smog die ons verstikt, maar verhindert het leven zelf ons om in alle rust wat te kletsen over koetjes en kalfjes met een dierbaar persoon: ieder van ons heeft duizend dingen te doen, en de afspraak wordt uitgesteld, opgeschoven naar de volgende week of een maand later of het komende jaar – het komt wel weer wanneer we een beetje tijd hebben om aan onszelf te besteden. Het eindigt ermee dat we elkaar definitief uit het oog verliezen of toevallig een keer ontmoeten, op straat in het centrum of bij een feest, in verlegenheid gebracht dat we niet in staat waren om een ontmoeting echt te willen. Het zijn ontmoetingen die een voorbode zijn van de definitieve scheiding.
Daarom is het eiland van vandaag gewijd aan de Onfeilbare Afspraak, in de bocht waar al duizenden jaren – onvermijdelijk en liefdevol – de Aniene en de Tiber een paar worden. Het is een mooi en verborgen plekje, perfect voor een heimelijke ontmoeting. Je hoeft alleen maar de Ponte Milvio achter je te laten, de Viale di Tor di Quinto te volgen tot aan het viaduct van het Olympisch Stadion en meteen daarna een straatje rechts in te schieten. Je moet voorbij een veld met nomaden en tien sportvelden om bij de tennisclub Le Mirage uit te komen. We betreden discreet het terrein en rukken op naar het restaurant dat uitzicht biedt op de rivier: de zoektocht eindigt niet hier, want we gaan nog een glazen deur door en over een verzorgd grasveldje en dan moeten we over een houten reling leunen. Daarvandaan zien we de twee rivieren eendrachtig hun water mengen, vandaag zoals altijd, seconde na seconde, gezwollen of half opgedroogd, misschien troebel en schuimbekkend zoals wij, maar meer dan wij trouw aan het respecteren van een verplichting. En met uitzicht op deze ontmoeting drinken we een kop koffie, misschien wel in gezelschap van een oude vriend, zoekend naar woorden.
Nog niet gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten